Przepierka

  

Wypiorę swój mózg

Jak szmatę                                                  

Potem lekko wykręcę

I czysty już, biały

Wysuszę na słońcu

Póżniej pędzel wezmę

I nowe na nim

Namaluję wzory

Gdyby wiersz..

Gdyby wiersz był trawą

Mówiła bym kwitnieniem

Gdyby był lśnieniem

Mowa byłaby szlakiem gwiazd

Gdyby był płaczem

Łzami bym rosiła ziemię

Niestety

Jest tylko mym istnieniem

Z marzeń i tęsknoty

Więc jest niczym

Jak i ja

Formą niebytu

Odrodzenie

Coś się kończy
By coś się zaczęło..

I odrodzisz się na nowo

W deszczu..

Gwiazdach i kwiatach

W mowie zwierząt

W szeptach zachodów słońca

By żyć wiecznie

Przez czas

Co nie istnieje

By ciszą być

I być śpiewem

Wszystkiego co żyje

Głosem gwiazd

Bo nie istnieje koniec

Bez początku

Jesteś wieczny 

Jako wspólna świadomość

Jako energia i materia

Wartością zawsze stałą

                                                                       2011 rok

Wiosna

Bocznymi drogami

Chodziła

Wiosna zmęczona

Przez bruzdy ziemi

Koło płota

Wąskimi ścieżkami

Przez grząskie błota

Gdzie krokusów

Plamki malowała

Chodziła..

Śpiewała..

A do nas trafić nie mogła

Biedna..

Wiosna.. sierota

Myśl

Chirurgicznymi szczypcami

Wyciągnęli mi z głowy myśl

Cherlawą i oślizgłą..

Co z nią zrobić ?

Zmiękczyłam więc rękami ziemię

I posadziłam ją delikatnie

W doniczce..

Podlewałam pilnie

By po czasie jakimś stwierdzić

Z przerażeniem, że już dojrzała

Ale nadal jest upiornym tworem

Chorego mózgu..

Nic w niej nie było

Ze zdrowego majestatu rośliny

Dalej przerażliwa była

Człowiecza i potworna..

Nie przypominała wcale kwiatu,

Lecz mackami wielkiej ośmiornicy

Obejmowała mnie, jak nowotwór złośliwy

I wciąż rosła.. już bez donicy..

Myśl gigant.. myśl potwór.. niezbadanego strachu..

Trzeba by ją oddać do ekspertyzy

Może tam się na niej / myślałam / poznają..

Ale już nie mogłam

Bo wyhodowawszy hydrę 

Tak mnie oplotła, że umarłam w maju..

Smutek gwiazd

Sieje się serce

Żałosne jak mgła

A smutek mnie nicią

Siwą oplata..

Iskry darowanej

Nie poniosę tęsknotą

- Otacza mnie dym

Świata

- Przędzą złotą

Witrażowa noc

Jeszcze jedna noc

Z mozaiki

Witrażowa noc.. Łucjo..

Zimno Ci ?

Tak..

Dzwoni noc o zęby

I drga w szkle ciemność..

Już bez oczu

Bez ust

Czerwona jama

Otworzy powieki..

- Sam będziesz –

Znów samotny

Na WIEKI jednego dnia..

Podzielony Świat

Drewniany most
I szara rzeka..
Dalej stare domki..
Domki, chatki, podwórza
Niskie izby..
Okna sięgające ziemi..
Wilgoć i zimno..
To Podgórze..
Obok Kraków
 Rozpostarty szeroko
Tu..  Między biednymi domkami uliczki..
Psy, koty i ptaki..
Dzieci w kałużach, w rynsztokach
Na podwórkach ze szczurami..
Blade i brudne..
I ten most..  dzielący rzekę
Świat i marzenia..
Ich światy i serca.
.

Wiatr i płomienie

Tutaj płomienie wiatru

Mnie palą wolnością

I cisza w sercu taka wzbiera

Że czuję oddech wieków…

…niżej, powoli czas umiera…

W gałęziach smreków…

Tutaj osmagał mnie

 bezlitośnie deszcz

i słońce spaliło me włosy,

więc tutaj rosnę

i staję się wielka, jak one…

kamienne kolosy…

i radość wzbiera mi w ciele,

gdy słyszę głosy ciszy

…poezja rodzi z lodu szkielet…

…śmiechem klawiszy

W pałacu wiatrów drżę muzyką…

Już sama jestem… gór echem…

Struną cichą…

Mów dziś ty..

Mów dziś  Ty..

O pajęczynie

I jak potok brzęczy..

……..Mów..

Myśl w przędzy pajęczej

Zaplątana..

Mów.. że obłok

Że czerwień..

że czerń..

I że  któryś dzień się pomylił

Cień zawisnął na kolczyku..

na wargach

……..Mów  Ty..

Tyś harda i pokorna

Miłości błękitu warta..

……..Mów..

Boś  Ty dniem,,

Tobie czerń jest tęczą..

Kolorem..

……..A mnie..

……..Tylko snem..

Więc mów o różach..

I o  białym gożdżiku..

O bukieciku fiołków..

O strumieniu  i szepcie..

O  małym pokoiku..

Że choinka  i świece..

Ze gdzieś na rzęsach..

Zawisły jego słowa..

Och.. mów tak wiele..

Od nowa  mów wciąż..

……..On  Twój..

Mój  mąż..

……..A  ja..

Tylko  Ewa..

Tak cicho odejdę

W gałęzie..

……..Słyszycie ?  Las śpiewa

Piosenkę o szczęściu..

………………………………Gdzie szczęście ?

Odleciałeś..

1

Odleciałeś..

Z gołębiem purpurowym..

W deszcze..

W wiatry..

Nad lasami..

Na chmury..

Nad kwiaty..

Odleciałeś..

A przędzy..

Nie zabrałeś swojej..

Na maki..

Na powoje..

Na chaty..

Przecież..

Byłabym wolna..

Na smutek..

2

Przez marzenie..

Przez sny.. Przez cienie..

Idę do ciebie zawsze..

Me milczenie..

Dziecko spało..

Padał deszcz.  

Po raz któryś mówiła dziś pacierz..

Nie ustami już jednak, lecz duszą.

Chaty w dole i spłakane pola, towarzyszyły jej co dnia.

Jeszcze raz spojrzała na tapczan. Dziecko spało..

Utuliła poduszkami.. Ucałowała..

Teraz już mogła..  - Poszła na górę..

Ostatni raz przytuli się jeszcze do jego ramion..

Ale odsunął ją.. Zaczęła więc schodzić.

Schody uginały się jej pod stopami.

Wirowały w jakimś dzikim tańcu.

Odpłynęła.. Nie pamiętała już nic.

Potem.. Dziwne.. Znalazła się w górze.

Otaczały ją dalekie gwiazdy.

Spokój.. Taki wielki spokój..

Wszystko było obojętne i było jak trzeba.. Ciemność..

 Dlaczego nie martwiła się już o dzieci, i gdzie zginął ból ?

 Nie wiedziała..

Zawieszona u nieba, jak choinkowa bańka. Ona..

Jeszcze jedna gwiazda, na wielkim nieboskłonie.

Czy umarła już ? –  Nie.. Jasność. Białe i zielone fartuchy..

Gożdziki w ręce już obcej, kiedyś kochanego człowieka.

Dziś już nie jej mężczyzny..

Nie.. Nie chcę.. Dajcie mi spać.

Tam w górze było dobrze.. Cicho..

Ciemność..  Tylko gwiazdy..

Chcę odpocząć.. Chcę nie być.. Spać snem wiecznym..

Nie budżcie mnie proszę..  Boję się..  

Muszę odpocząć..

                                                                                   

                                             

     

Monika

Zobaczyłam

Wciśnięty w kąt bramy

Kłębek człowieka

Wystawały tylko

Duże czarne buty

Do pudełka z pieniędzmi

Dorzuciłam setkę

Ciepłe słowo i łzę

I zobaczyłam uśmiech

Spojrzenie zdziwionego nieba

Z twarzą jak pięść dziecka

Wtopiona w otchłań ulicy

19 letnia Monika

Czekała Boga

Nagrodzim..

A Bóg w złotej koronie patrzył

Widział zorane pola

Słońce chylące się ku zachodowi

Trójkę ludzi kończących pracę

Uśmiechniętych

Po całodziennym trudzie

Woły idące wolno do domu

Na legowiska

Pracę ludzką i cichy pot

Patrzył i uśmiechał się

Jak oni

Na skórę ozłoconą słońcem

Na zgrubiałe ręce

Na dusze ludzkie proste

I sprawiedliwe

Na pomoc ludzką i wdzięczność

Zaszło słońce i nadszedł wieczór

Pełen grania świerszczy

I zapachów rosy

Minęła noc

I znów wstali ludzie

Witając dzień pieśnią starą

„ Kiedy ranne wstają zorze.. „

Schylili głowy za słońcem

I podjęli codzienny trud

Znojny i uczciwy

Trud przetrwania co daje chleb

Napięte mięśnie i uśmiech

Nagroda dobrze spełnionego obowiązku

I radość

Patrzył w podziwie Bóg

Potem skinął dłonią

Nagrodzim

Tacy nie zginą ! –

Słońce stało wysoko

Gdy uśmiechnięty i syty

Tej uczty człowieczej

Odszedł do innych obowiązków

Karmić ptaki

I tylko dęby święte

Szumiały dalej swą pieśń

A pod nogami szeleściły paprocie

Siwe oczy

Siwe…

Takie siwe miałaś oczy

Gdy kruche niemowlę

Na dłoniach

Podnosiłaś do gwiazd

Siwe…

Takie siwe miałaś włosy

Gdy dzień rósł

Wraz z twym dzieckiem

A pieszczoty czas

Ci wyrósł w mężczyznę

Siwe…

Takie siwe masz serce

Boś już sama

I syn twój daleko

A łzy siwe…

Co pod powieka

Tak bolą

Tak pieką

W bruzdy na oczach
Przemienił czas

Kocham motyle

Kocham motyle

Błękity

I amaranty

Kocham ich wolność

Tą jedną chwile

Motyle poeci

Artyści motyle

Życia promień wyzwolony

- Kocham motyle

Szmaragdy..

Diamenty łąki..

@

Lecz Ty..

Bądź mrówką..

Czarną i spoconą..

Która

Dla okruszyny chleba

Buduje wieżowce..

I tak mi smutno..

I tak mi smutno.. Minęły lata..

Odeszłam jak gwiazda, co nic nie zmienia

Błysnęłam.. Zgasłam..

I po mych światach

Zostały tylko senne marzenia..

Powiewem skrzydeł

Zleciałam zza światów

By spojrzeć na twarze tak bardzo mi drogie

I zobaczyłam, że nie ma brata

Ni przyjaciela.. co zwał się Człowiek..

I zobaczyłam błękitne morza

I szarość plaż.. ludzkie cierpienia..

Więc po co żyłam.. Kiedy swym sercem..

Nic wam nie dałam.. Świat się nie zmienia..

Po co istniałam.. Minęłam z wiatrem..

Jak płatek śniegu wtopiony w kałuże

I tyle tęsknoty.. i tyle kwiatów..

I gwiazdy ogromne, a łzy nie duże

Chciałam choć dłonią obudzić serca

Spojrzeniem chciałam otworzyć duszę

Wszystko to było tylko marzeniem

Odeszłam w ciszę.. Znów odejść muszę..

I smutek tylko jak kropla wody

I pustka wielka.. I łza czerwona..

Dałam wam miłość.. Dałam wam siebie..

Lecz wichru śmierci.. nic nie pokona

Dopóki ze snu, nie zbudzi się świat

I uśmiech prosty, nie ozłoci drzewa..

Niech więc wam chociaż zaśpiewa wiatr

I woda w strumieniu.. zaszumi.. Ewa

Ja tylko cichym stanę się drzewem

Będę znów marzyć.. i będę śnić..

A kiedy przyjdziesz..

Powiem ci EDEN..Szmerem gałęzi nauczę żyć..

A więc gdy wzejdzie, noc cicha dookoła

Popatrz się w gwiazdy.. Zawołaj mnie..

A byłam ogniem.. I byłam wodą..

Dziś snem tylko będę

Człowieku.. W twym śnie..

                                                                                    

                                                                  

Życie i drobiazgi..

Życie..

drobiazgi rozrzucone na szkle.. 

kilka kartek zapisanych..

trochę czystych.. 

Jakaś koszula rzucona w kąt.. 

stare kapcie..

i te trochę duszy.. 

co zostało po tobie w powietrzu..

Jakieś zdjęcia.. piosenka i mgła.. 

Cos się siało lat sześć..

A zbiory jednej nocy.. chwili jednej.. 

spowodowały potop..

I dziś.. w gruzach leży świt.. 

i blask nie znany nam już..

Stoi na środku stół.. 

na szyderstwo minionych dni..

Prześnione sny.. 

bez powrotu.. -

Jakiś szafir wygadany przez okno.. 

i kilka uśmiechów..

- Kiedyś ręce ogrzane oddechem..

kiedyś słońce –

- Dziś echem tylko jesteś mych łez..

Dziś góry w mgłach i spętane serce.. 

Kilka drobiazgów.. Nic więcej..

Został miniony dzień.. 

i temat sprzedanych ust..

Na kartki tle.. oczy zostały.. 

i dziś taki mały syn..

taki wielki smutek.. 

bez dłoni tęsknota.. 

wiersz bez twarzy..

I łzy.. strzępy marzeń..

                                       

                                                                                              1985r.

Wiatr chodzi po gontach

…W nudzie

Chmury tylko pływają

A burze grzmocą                                        

Granatowe płachty nieba

 Wiatr chodzi po gontach

Po starych konarach

Tak bardzo się nic nie dzieje..

W ogrodzie kroczy dostojny pan

Tego światka.. 

koloroskrzydły..

I choć gdaczącemu światu

Przybyło trochę

Drobnych, żółtych zabawek

To nic się nie dzieje..

Tylko bardzo mała

Stara kapliczka na ścianie

Pluszcze się znów w słońcu..

Czerwony zachód..

Czerwony zachód
Potem..  Siep nowiu oświetlił rzekę
Łabędzie i żurawie
Opadły na wodę
Wkoło lipy pachnące
Siały woń słodką
Na łąki, na mokradła
Na żywą zieleń pól
Potem żaby zaczęły
Swą wieczorną modlitwę
I zaległa cisza..
Jakiś ptak coś zakrzyczał
Sennie wśród tataraku
Jakiś śmiech
Echem odbił się o trawy
W końcu zasnęło wszystko
Utrudzone gorącym dniem..
Wtedy z bagien wstał anioł
Otulił Ziemię, tęczowymi
Skrzydłami miłości
I zniknął lęk
Spokojna cisza zaległa wśród mgły
Sen..
Tylko skrzydła jeszcze błyszczały
Wśród łóz
Jak ostatni uśmiech..

Był sobie kot..

                                                                                                                              
Był sobie kot, który śledził gwiazdy

ogon nosił wysoko

Był sobie malarz, co malował Światy

perspektywą obłoków

I była dziewczynka

rączki miała malutkie

tęczę na buzi, w uśmiechu

Widziała wyżej, widziała dalej

Swiat był dla niej bez grzechu

Była dziewczynka

taka maleńka

jak ziarenko fasoli

a serce wielkie i słońca pełne

choć umierała powoli

I anioł był biały, piękny skrzydlaty

wziął dziecko na swoje dłonie

i zaniósł serce Bogu do nieba

Duszę w złotej koronie

A Pan popatrzył

Małe, to takie

ale przytulił kochanie

Dał białe szaty i wziął za rękę

Powiedział

- Patrzcie na nie ! -

                                                  10 luty 2009

                                                                                                                                 

                                        

                                                                                                                                                                                            

                                        

Muszla

Czarnym piórkiem wyznaczyłam linię – HORYZONT
Zatopiłam w nim muszlę, jak statek
Czerwień farby rozlała się po papierze
Zachodziło słońce
W dali gdzieś krzyczały mewy
Domalowałam więc czerwony blask,
Który pochłaniały wody zatoki
Rekin połknął słońce
A mnie zrobiło się smutno
Zerwał się wiatr i morze zagrało
Szmaragdową barwą spienionej trochę toni
Nadchodziła ciemność i gwiazdy
I jakaś groza tej dali
Zatopiłam wzrok za tym horyzontem
Myślałam, ze ujrzę Boga
Ale tam na widnokręgu unosiła się
Koncha mej muszli
Więc z oczu pociekły mi łzy
Nie wiedziałam dlaczego płaczę
Domalowałam więc już tylko oczy




                                                                                                      2011 r.

Zawiał wicher i..

Zawiał wicher i otworzyło się morze..

A z otchłani wzeszedł księżyc

Czerwony i bolesny..

I tylko ptaki

Dalej śpiewały swą pieśń o poranku

Obojętne na śmierć..

Jeden moment.. huk..

I cisza już..

Ustały spory i emocje..

Wieczny sen połączył zwaśnionych..

Już objęci wielkim zimnem

Idą parami przez chmury..                                         

                                                                                                            10.04.2010 rok

Sen ( Przez moment..)

Przez moment

Jedno mgnienie

Byłaś

Nim skryłaś się za snem

Za mostkiem różanym

Tam

Koło tej rzeczki

Co biegnie przez pocztówkę

Byłaś

Poczułam zapach Twych włosów

We śnie

Znany z dzieciństwa

Moje marzenie

Mamo

I mój smutek

Jak mogłabym się gniewać

Płatki róż

Jak pozbieram płatki róż
Miła ma.. Miła ma
Zasnę wśród złocistych pól
Miła ma.. Miła ma
Przeogromne są te pola
Przeogromny jest tu las
I w tej rosie nasza dola
W kłosach złotych
Marzeń czas..

W ziemi czarnej
W trudzie dróg
W skibie żyznej
W bólu nóg
W złotej szacie przyodziany
Idzie do nas Pan nad Pany
W tęczy Jego blasku ran
Przez trud życia Idzie Pan !
Aby świecić nad polami
Aby śpiewać
Wraz z gwiazdami
Idzie z nami przez nasz trud
Dobry Bóg
A Ty zbierasz pomaleńku
Do słoika płatki róż
Miła moja.. Miła moja
Bajki twórz..

Baśnie piękne
Przeogromne
Pełne naszych złotych wspomnień
Bo gdy minie już nasz czas
To zostanie Po nas las
I zostaną nasze drogi
Te Gdzie nas bolały nogi
I gdzie serce Pełne ran
Idzie Pan Idzie Pan..

A gdy zwiędną płatki róż
Mój Kochany do mnie mów
Gdzieś daleko, za gwiazdami
W pustce Gdzie będziemy sami
Gdzie już nie ma żadnych dróg
Mieszka Bóg..
Pełne lilii Jego pola
Tak błękitne
Tak tęczowe
Tak zielone jak nasz las
I tęsknota, która w nas
Taka wielka za ogrodem
I za blaskiem, nowy brzask

Gdzie zgubiłam się w tym świecie
Gdzie zginęłam
W tamtym lesie
Gdy do tańca woła nas
Znowu Las..

Dom i skrzydła

Gdy ciemną noc, uprzędą czarownice
Na niebo wzejdą gwiazdy złote
I wiatr zawieje od księżyca..
Domowi naszemu
Rosną skrzydła wielkie..
W powietrze się wzbija
Unosząc ze sobą  - nas – śpiących
Żegluje wśród chmur gwiazd
Na inne planety
Jak senne ptaki nocy..
A gdy na niebie
Zabłyśnie rosa świtu
Dom nasz cicho w ogród opada..
Szybko skrzydła swe
Chowa na strychu
I tylko złoty pył na ścianie
Oraz zaplątana
U komina mała gwiazdka..
Mówią o podróży..

Noc wigilijna

Noc wigilijna była biała

Smutek chrzęścił pod stopami

Na skraju ciszy

W srebrnej poświacie

Milczała chata..

Niebo było nadmiernie wysokie

Gwiazdami utkane jak brokat stary

W chmurach wiatr rządził

Miotał obłokiem

A jary w lesie pełne tajemnicy

Mieniły się blaskiem

Cieni i księżycy..

Czary i cisza na gałęziach smreków

Błyszczały jak bańki

Na choince, w chacie..

Gdy senne ptaki ranek dzwoniły

W białej wacie śniegu

Usnęła noc..

Kiedy spłonął las..

Kiedy spłonął las
Róże kryształowe
Szary popiół ogarnął Ziemie
Wtedy
Zazieleniły się pola
Błękitne kwiaty wśród łanów zbóż
Aż po horyzont pokryły zbocza
Strach odszedł wraz z księżycem
A gniazda ptasie napełniło życie
Rozświergotane
We mgle szmaragdów..

Cisza

Cisza jest językiem Boga.

Tam tylko pola

Tylko czyste lasy

Tylko łany zbóż

Nie wiele domów.. ludzi..

W takich miejscach

Zawsze myślałam

Że mieszka Bóg..

Tylko szum wiatru

Muzyka drzew

Tylko szmer potoku.

W takiej ciszy

chcę się przytulic

Do ziemi.. trawy..

Nagrzanej słońcem łąki

Do drzew

I zasnąć..

Cisza..

Nie ma pośpiechu

Życie płynie powoli

Leniwie jak rzeka..

Praca.. powolny trud

 Odpoczynek

Zlewają się w jedno..

Wydaje się, że każdy uśmiech

Słońca i drzew

Jest uśmiechem Boga

Jak ta cisza..

           *

Leżę z nosem w trawie

Zapach

Aksamitny dotyk

To życie..

           *