Dziecko spało..

Padał deszcz.  

Po raz któryś mówiła dziś pacierz..

Nie ustami już jednak, lecz duszą.

Chaty w dole i spłakane pola, towarzyszyły jej co dnia.

Jeszcze raz spojrzała na tapczan. Dziecko spało..

Utuliła poduszkami.. Ucałowała..

Teraz już mogła..  - Poszła na górę..

Ostatni raz przytuli się jeszcze do jego ramion..

Ale odsunął ją.. Zaczęła więc schodzić.

Schody uginały się jej pod stopami.

Wirowały w jakimś dzikim tańcu.

Odpłynęła.. Nie pamiętała już nic.

Potem.. Dziwne.. Znalazła się w górze.

Otaczały ją dalekie gwiazdy.

Spokój.. Taki wielki spokój..

Wszystko było obojętne i było jak trzeba.. Ciemność..

 Dlaczego nie martwiła się już o dzieci, i gdzie zginął ból ?

 Nie wiedziała..

Zawieszona u nieba, jak choinkowa bańka. Ona..

Jeszcze jedna gwiazda, na wielkim nieboskłonie.

Czy umarła już ? –  Nie.. Jasność. Białe i zielone fartuchy..

Gożdziki w ręce już obcej, kiedyś kochanego człowieka.

Dziś już nie jej mężczyzny..

Nie.. Nie chcę.. Dajcie mi spać.

Tam w górze było dobrze.. Cicho..

Ciemność..  Tylko gwiazdy..

Chcę odpocząć.. Chcę nie być.. Spać snem wiecznym..

Nie budżcie mnie proszę..  Boję się..  

Muszę odpocząć..