Róża

Zakwitła po cichu

Nie wiedziałam że śpi

Odgarnęłam dwa płatki

Sennie przetarła oczy

I ziewnęła

- Przecież śpię

Nie widzisz ?

Delikatnie pogłaskałam

Smukłe dwa kolce

I otarłam łzę

Przez marzenia

Przez marzenia

Przez sny

Przez cienie

Idę do ciebie zawsze

Me milczenie

                                                            

Skamieliny

Między granicą śmierci

I granicą obłędu

Biała ściana samotności

Z lodu

Umarłych serc..

                                                                      

Jajko

Jajko było początkiem.. Może..

Głowa jak jajko

Poorana cierpieniem

Mogła się rozpaść w każdej

Chwili snu..

Znów wracałam do wymyślonych

Obrazów

Do domu

Którego nie było..

Do jajka co pękło

W te lata upalne, letnie

Złociste jajko snów

Nieistnienie..

Przecież to tylko miraż

Zmęczenie..

                                                             

Któregoś dnia..

Któregoś dnia pójdziemy

Trzymając się za ręce

Przez smugę cienia

W światełko dalekie

Któregoś dnia

Gdy skończą się marzenia

Odejdziemy w ciszę

Z wiekiem

Lecz dzisiaj jeszcze

Gdy jeszcze oddychamy

Daj nam Panie coś chcieć

I pragnąć czegoś skrycie

Bo za tamtą nocą

Gdy zamkną się już bramy

Nic pragnąć nie będziemy

Tylko marzyć życie..

Niech umarli nigdy

Nie zazdroszczą żywym

Życia, marzeń, oraz pragnień

Wszelkich

Na granicy cienia

I za wielką wodą

Już nie potrzebne są przecież

Marzenia..                                                                                                             

Nie płacz

Nie płacz nad światem

Choć to tak boli

Tabula rasa w duszy każdego

A potem piasek przysypie wszystko

I szary proch

Już do niczego

I tylko łza wielka.. kropla czerwona

Zabłyśnie czasem w oku każdego

I tylko piecze

I tylko boli

A ciężka taka jak gruda soli

I serce ludzkie do trawy przyciśnie

A kwiaty rosną i kwitną wiśnie..

A człowiek schylony nad własnym bólem

I tak mu ciężko

Nie wiem dlaczego

Nie płacz nad światem

To nic nie zmieni

Bo człowiek zawsze jest do niczego

A zło wyrasta z ziemi jak chwasty

A potem

Szerzy się.. pełza.. i pleni

A serca ludzkie zgrubiałe jak ręce

I wszystko głupie

I wszystko nędzne..

A Ziemia kręci się dalej powoli

I wszystko szare

Jak gruda soli..

I nie masz już wcale siły dla niego

I nawet kochać

Nie wiesz .. dlaczego..

                                                                      

Dziękuję

Za każde serdeczne słowo

Za każdy gest

Dziękuję Ci Człowieku, że jesteś

Dziękuję.. żeś jest..

Nic od Ciebie nie chcę

Nic nie zapominam

Przeszły lata, pory roku..

Znowu idzie zima

 A Ty jesteś i trwasz tutaj

Jak kamień przy drodze

Chodż, ogrzeję ci choć dłonie

Puki jeszcze chodzę..

Potem pozwól, że się wesprę

Troszeczkę na Tobie,

Łzę obetrę, lub zaśpiewam

Strudzony wędrowiec

I tak razem trwać będziemy

jak splecione drzewa

Aż nas kiedyś noc zagarnie

Aż nam ptak zaśpiewa

I pójdziemy potem w ciszy

Na złociste pola

By odrodzić się na nowo

Jeśli taka wola

I choć ciało umrzeć może

Miłość nie zagaśnie

Mrok rozjaśni światło Boże

Będzie w świetle rażniej..

Bo to ze światła.. rodzi się życie.. Życie i uśmiech..

               a Miłość jest światłem wiecznym..

                                                                                        

Z Platonem

Zasypiałam z Platonem

A Człowiek Śmiechu

Wykrzywiał twarz

Hugo

Nie mogłam zasnąć

Przebacz Mamo

To kłamstwo

Wiecznie

Śni swój sen

W promieniu latarki

                                                                                   

                                                                   

Fotograficzny papier

Wyczarowałam pod powiekami

Diamentowe gałązki lodu

W śniegowej bieli

Podłożyłam fotograficzny papier

Lodowe drobiny ogrzałam słońcem

Ozłociłam promieniem

Wtuliłam  zmarznięte ręce

W gruby szalik

Patrzyłam

Słońce ozłociło śnieg

Już wschodziło

Przyglądnęłam się więc swoim

Kryształkom

Polałam je sokiem z maliny

I zasnęłam spokojna

O swój uśmiech

                                                                            

Powrót

Stare dęby szumiały w dąbrowie

Ptasie śpiewy niosły się

Po lesie.. po łąkach

Na polanie kurhan

Pradawny

Cichy i spróchniały krzyż..

Słońce wstało właśnie

Drogą szedł człowiek..

Na las patrzył

Na stare chałupy w dole

Serce spragnione tych łąk

Kwiecistych

Powierzał Bogu..

Wracał do swoich

Stęskniony

Wracał, gdy dzień nowy

I czysty, pogodny jak szczęście

narodził się z jeziora..

Na rozstaju

Zatrzymał się chwilę

Pomyślał..

-  Witam was wierzby

W promieniach rannych i mgły

Moje dzieciństwo

Każdy miniony dzień

Witajcie !..

Senny koszmar

Nieoddychający.. Pozdrawiam was..

Widzę w mroku świetlną smugę

Rozrastające się ramiona

Cienie

Czy mgła ta ma oczy ?

Nic.. mrok.. szepty..

Przechodzę przez smugę

Czuję ciemność

Zło czające się w mroku

Schody.. krużganki..

Naftowe lampy

Coś ukrytego oddycha.. przeraża..

Drży czerwień

Potem budzi mnie krzyk

Światło..

Niech stanie się światłość !

Miłość przegrała jesienią

Miłość przegrała jesienią

Gdy stałam się niewolnikiem

Serca i złota

Szeleszczącego pod stopami..

Wiatr zimny owiał mi duszę

Już nie wiedziałam gdzie idę

Już nie czułam

Co muszę zrobić, by stać się

I nie istnieć

Na krawędzi wszechświata

Płakałam..

Mijały lata w piasku pustyni

Nie było imienia

I brata nie było..

Skończyła się Ziemia

A ja, jak głupi wędrowiec

Trzymałam się gwiazdy zagłady

I popiołów..

Marzyłam już tylko jedno

Zapomnieć..

                                                                 

Miliony

Miliony rzeczy których nie używam

Poskładane grzecznie

W pudełeczkach szuflad

Milczą o przeszłości..

O jakiejś zachciance małej

Chwilce radości

Zagracają me życie i ciążą

Jak balast

Smutkiem wspomnień

Za życiem co przemija

Jak rzeka..

Przepływa przez miliony gwiazd

I niknie w dali

Gdzieś za horyzontem

Jak smutna księga snów..

                                                                                     

Między nami nic

Między nami nic

Prócz miłości i bólu

Prócz cierpienia

Nic..

Pustka tylko

Zawieszenie..

Kołyszą się w próżni

Choinkowe bańki

Życie nic nie znaczy

Życie nie istnieje

Życie jest..

                                                                                        

Wicher

Jej miłość przeszła jak wicher

Łamiąc drzewa i życie

Płomień spopielił niebo

I lasy wokół kręgu..

Oczy były ślepe

Mózg przeżarł narkotyk zagłady

Gdy pomyślała, że tak wielkie

Uczucie.. rozgrzeszy  wszystko..

Za tą myśl zapłaciła bólem

Większym od śmierci

I życiem bez życia..

A potem

Zapomniała nawet łez swoich..

                                                                                    

Koniec

I kiedyś stało się wszystko

Co stać się miało

Czarne niebo rozbłysło

Tysiącem cudów

Ucichły ptaki i wszyscy usłyszeli

Ciszę..

Ciszę tak wielką jak ból

A twarz miała Boga

POWIEDZIAŁ

I nie istniał już Świat

Ze swoim obliczem

I każdy był tylko tęczą

Światełkiem..

Maleńką plamką na wielkim

Nieboskłonie..

Zniknęły morza i góry

Na horyzoncie dalekim

Tylko popiół..

Ptaki zmiecione ręką Boga

Inne już otrzymały niebo

A każdy był już, tylko snem swym

We śnie własnym

Nie istniała Ziemia..

                                                                                                                            

                                                                                                                             

Gdzieś za grubą ścianą
Słyszała głos
Miał barwę pereł..
Szczupłymi palcami
Wiązała po raz setny, splątaną nić
Wyłuskała ze skały promień
Już mogła iść..
W dole szumiało czarne morze..