Padał deszcz..

Po raz któryś mówiła dziś pacierz

Nie ustami już jednak, lecz duszą

Chaty w dole i spłakane pola, towarzyszyły jej co dnia

Jeszcze raz spojrzała na tapczan..
Dziecko spało

Utuliła poduszkami.. Ucałowała

Teraz już mogła..
- Poszła na górę

Ostatni raz przytuli się jeszcze do jego ramion

Ale odsunął ją
Zaczęła więc schodzić..

Schody uginały się jej pod stopami

Wirowały w jakimś dzikim tańcu

Odpłynęła..
Nie pamiętała już nic

Potem.. Dziwne..
Znalazła się w górze

Otaczały ją dalekie gwiazdy

Spokój.. Taki wielki spokój

Wszystko było obojętne i było jak trzeba..
Ciemność..

Dlaczego nie martwiła się już o dzieci i gdzie zginął ból ?
Nie wiedziała..

Zawieszona u nieba, jak choinkowa bańka
Ona..

Jeszcze jedna gwiazda na wielkim nieboskłonie

Czy umarła już ?
– Nie.. Jasność
Białe i zielone fartuchy..

Gożdziki w ręce już obcej, kiedyś kochanego człowieka

Dziś już nie jej mężczyzny

Nie.. Nie chcę.. Dajcie mi spać

Tam w górze było dobrze. Cicho..

Ciemność.. Tylko gwiazdy..
Chcę odpocząć

Chcę nie być.. Spać snem wiecznym..

Nie budżcie mnie proszę

Boję się..
MUSZĘ odpocząć..

Ewa Rudnicka - wiersze i zdjęcia