W kaplicę złożonych palców..
szeptała słowa spowiedzi..
jak zakonnik..
schowana za kapturem wspomnień..
Przebacz mi..
Słowa były łzami, ukrytymi w ławie..
drewnianego kościółka..
Były jej sercem,,
oddanym JEMU na zawsze..
Słyszała Go..
Czoło oparte o stary lakier..
i cisza taka zielona..
Zapach tej ciszy..
A w koło las, grał na organach jesień..
i liście złote padały jej w duszę..
Ostatni raz już zranione ciernie..
Powoli..
Zachodziło słońce..
a las stał taki nagi, i cichy taki w promieniach..
- Przed Bogiem byli równi.. -
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz